Zwany "poznańskim księdzem Popiełuszką", należy do największych polskich kapłanów drugiej połowy XX w.; tych, którzy "oddali życie za owce swoje".
         Przyszedł na świat w 1935 r. w Duczyminie na ziemi przasnyskiej. Wysiedlony wraz z najbliższymi z rodzinnej wsi przez Niemców, jako dziecko poznał koszmar wojny. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Duczyminie i krótkim pobycie w Gimnazjum Księży Marianów na warszawskich Bielanach wstąpił do Zakonu Dominikanów. W 1961 r. przyjął święcenia kapłańskie, w 1967 r. na KUL obronił pracę magisterską "Droga dojścia do kontemplacji Sri Swamina Swinandy".
         Najdłużej (od 1974 r.) pracował w Poznaniu, wykorzystując swoje nieprzeciętne walory duchowe i intelektualne. W stolicy Wielkopolski był duszpasterzem studentów, środowisk naukowych i artystycznych oraz - w końcu - "Solidarności", a także utalentowanym poetą, publicystą, fotografem, redaktorem, wydawcą. Przyciągał do siebie rzesze młodzieży, intelektualistów, robotników. Szczególnie istotną rolę odegrał w stanie wojennym: niósł pomoc pokrzywdzonym, krzepił, wzywał do zachowania wolności ducha.
         Zmarł 8 maja 1983 r. w szpitalu w Poznaniu na skutek ran odniesionych w wypadku drogowym, w jakim uczestniczył trzy tygodnie wcześniej w Wydartowie k. Mogilna. Dotąd okoliczności i przyczyny tego zdarzenia nie zostały wyjaśnione - mimo kilkakrotnych prób podejmowanych przez organa wymiaru sprawiedliwości.
         Nadal żyje w sercach wielu mieszkańców Poznania. Skupieni są oni w wokół Fundacji im. Ojca Honoriusza Kowalczyka. Pamięć o nim nie zaginęła również w Mławie, Przasnyszu, Dzierzgowie, Duczyminie. Ów Dobry Pasterz, który oddal "życie za owce swoje", fascynuje mazowieckich nauczycieli, uczniów, naukowców, kapłanów, osoby zajmujące ważne stanowiska w życiu publicznym.

Krzysztof Jakubowski - "Tygodnik Ciechanowski"